Wat een half jaar geleden nog onvoorstelbaar leek is nu bewaarheid geworden: sinds een paar maanden train ik zonder me zorgen te maken om de knie die me anderhalf jaar lang de bewegingsvrijheid van een hoogbejaarde gaf.
Er was eens een avond dat ik me bedacht de hele dag geen pijn te hebben gehad, maar toen ik de gewandelde meters optelde (door de gang naar de lift, van de fietsenstalling naar mijn werkplek) besefte ik hoe diep het dal was: nog geen vijfhonderd meter kon ik pijnvrij wandelen. Maar juist toen ik in dat lot leerde berusten en ik mezelf als hardloper wilde afschrijven verdwenen de problemen.
Hoewel ik sinds augustus weer voorzichtig kon opbouwen met korte stukjes joggen werd het optimisme in het najaar enigszins getemperd door overbelaste pezen waardoor ik na intensieve trainingen soms dagenlang niet kon lopen. Maar nu de zon dagelijks hoger aan de hemel prijkt en iedere dag 5 minuten langer duurt dan de dag tevoren lijken ook die problemen verdwenen… als sneeuw voor de zon.
Vorige week stonden Eeva en ik als enigen aan de start van een testwedstrijdje: vanwege de kou was de race afgelast. Met -25 graden was het inderdaad wat fris, dus besloten we er een goede training van te maken en stuurden we de man van de organisatie naar huis: hij hoefde niet te bevriezen om onze tijden te registreren.
Nooit heb ik met tegenzin hardgelopen, ik kan me echter niet herinneren ooit zo intens van iedere meter te hebben genoten. Het dal laat ik nu achter me en het uitzicht wordt bij iedere stap mooier en indrukwekkender. De lucht is zo helder dat ik vrij uitzicht heb en in de verte zelfs nieuwe doelen kan ontwaren.
Hoewel ik met 100-120km/week op slechts 75% van mijn ‘normale’ en op 50% van mijn maximale trainingsomvang zit gaan de trainingen zo onwijs gemakkelijk dat ik naar verwachting halverwege 2013 weer op mijn oude niveau zit en stiekem zelfs weer verder omhoog kijk.In februari loop ik in Nederland de Groet uit Schoorl-loop (10km), gevolgd door een halve marathon (waarschijnlijk de Venloop) en als alles zo voorspoedig blijft gaan volgt in juni wellicht de Paavo Nurmi marathon in Turku (Finland), de stad waar ik momenteel woon.
- Mijn vriendin Eeva Sajanti tijdens een duurloop langs de bevroren Aura-rivier in Turku
Mocht je benieuwd zijn hoe het hardlopen in de Finse winter bevalt, lees dan mijn column in het hardloperstijdschrift Runner’s World, te koop bij de boekhandel.
Thijs Feuth 
Thijs wat heerlijk dat het herstel zo goed verloopt, ik heb je op afstand gevolgd en was soms bang dat je te hard van stapel liep. Maar goed om te lezen dat je herstel zo voortvarend verloopt. want nu heb je weer zicht op de top van de berg. en dan ga je boven komen dit in tegenstelling tot het diepe dal waar je door de bossen doolt in de hoop weer zicht te krijgen op die bergtop. Als je nu in Schoorl een toptijd loopt denk ik dat de hoogtestage’s plaats gaan maken voor de Finse Sneeuwstage’s.
Train cold Race hot. Ik loop niet in Schoorl ivm de crosscompetitie maar loop je wel bij een andere wedstrijd tegen het lijf. keep going.
Johan
LikeLike