Het is zes uur in de avond – tussen de talloze mensen op de luchthaven van Amsterdam bestellen twee een kopje koffie om een mooi weekend te bekronen. Een paar uur eerder liepen ze samen de Groet uit Schoorl-run, een wedstrijd over tien kilometer door het mooiste duingebied van de wereld. De één, de Finse Eeva Sajanti, liep een dik persoonlijk record en finishte in 35’07 tussen de beste dames. Het is vooralsnog de beste Finse jaarprestatie. De ander, ikzelf, liep precies 2 minuten harder maar bleef ook twee minuten van zijn persoonlijk record verwijderd, toch is ook hij dik tevreden omdat de wedstrijd het einde markeert van twee jaar blessureleed.

Het is dan ook niet moeilijk voor te stellen dat de twee gelukkig zijn. Toch zijn het niet per se de prestaties die het stel gelukkig maakt. Het is een voorrecht om een gezond lichaam te hebben, samen een wedstrijd te lopen en ‘s avonds terug te vliegen naar het land waar je woont.

Ik verlang terug naar Finland. Een week lang ben ik in Nederland geweest. Hoewel het fijn was om familie en vrienden te ontmoeten voelde ik me er opjegaagd. Zoveel mensen, zoveel nodeloze woorden, op straat, in de bar, in de supermarkt en in de trein. Geef mij maar het rustige tafereel van de twee eekhoorntjes in de sneeuw: altijd weet ik ze te vinden als ik de gordijnen openschuif. Of de pestvogel met de gele rand op zijn staart, die met een handig gebaar de sneeuw van de tak schudt voor het een hapje neemt van de verschrompelde vruchten aan de appelboom.

Maar vandaag dus die eerste echte wedstrijd in twee jaar. Omdat ik de dagen tevoren wat last had van de peesplaat op de dij deed ik het voorzichtig aan. Met achttien kilometer per uur liep ik mee, na een kilometer haalde ik Eeva en haar zus in, een kilometer later Reina Visser en weer een kilometer later bereikte ik een groepje met onder anderen Michiel Snuverink. Zo liep ik genietend van het prachtig besneeuwde duingebied en durfde ik op het laatst nog iets aan te zetten om zeker te weten dat ik de geplande 33’20 zou halen.

De koffie is op. Ik pak Eeva’s hand vast en we lopen naar de terminal. Als we in Helsinki aankomen moeten we middernacht nog op de bus stappen die ons in drie uur naar huis zal brengen. Morgen zie ik de eekhoorntjes weer!