Straight after the finish of the Amsterdam Marathon, my trainingpartner Matti Rauma and I were interviewed by hardloopnieuws about my personal perspectives on the marathon in Finland.

(wedstrijdverslag) Wederom een bijzonder hardloopmoment: voor het eerst sinds de tweejarige blessureperiode mocht ik weer eens een podium beklimmen. Samen met meer dan tweeduizend andere hardlopers stond ik aan de start van de Länsiväyläjuoksu, een wedstrijd over 17,4 kilometer in Espoo, praktisch in de achtertuin van winnaar Jussi Utriainen (momenteel één van de beste Finse hardlopers, met een PR van 1u02 op de halve marathon). Het eerste deel kon ik mooi met Jussi aan kop gaan, maar met de downhills verloor ik telkens vele meters die ik heuvelop weer moest goedmaken. Na tien kilometer brak dat me op en moest ik me laten terugzakken, om uiteindelijk met driekwart minuut achterstand te finishen. Toch nog goed voor een tweede plek: hoppee ei oo häppee (zilver is geen schande). De tijd (59min) zegt niet zoveel, vanwege het parcours maar ook vanwege mijn trainingsprogramma dat gericht is op de marathon van Kopenhagen, in 28 dagen tijd. Jussi liep overigens een dag eerder nog de halve marathon.

Het is zes uur in de avond – tussen de talloze mensen op de luchthaven van Amsterdam bestellen twee een kopje koffie om een mooi weekend te bekronen. Een paar uur eerder liepen ze samen de Groet uit Schoorl-run, een wedstrijd over tien kilometer door het mooiste duingebied van de wereld. De één, de Finse Eeva Sajanti, liep een dik persoonlijk record en finishte in 35’07 tussen de beste dames. Het is vooralsnog de beste Finse jaarprestatie. De ander, ikzelf, liep precies 2 minuten harder maar bleef ook twee minuten van zijn persoonlijk record verwijderd, toch is ook hij dik tevreden omdat de wedstrijd het einde markeert van twee jaar blessureleed.

Het is dan ook niet moeilijk voor te stellen dat de twee gelukkig zijn. Toch zijn het niet per se de prestaties die het stel gelukkig maakt. Het is een voorrecht om een gezond lichaam te hebben, samen een wedstrijd te lopen en ‘s avonds terug te vliegen naar het land waar je woont.

Ik verlang terug naar Finland. Een week lang ben ik in Nederland geweest. Hoewel het fijn was om familie en vrienden te ontmoeten voelde ik me er opjegaagd. Zoveel mensen, zoveel nodeloze woorden, op straat, in de bar, in de supermarkt en in de trein. Geef mij maar het rustige tafereel van de twee eekhoorntjes in de sneeuw: altijd weet ik ze te vinden als ik de gordijnen openschuif. Of de pestvogel met de gele rand op zijn staart, die met een handig gebaar de sneeuw van de tak schudt voor het een hapje neemt van de verschrompelde vruchten aan de appelboom.

Maar vandaag dus die eerste echte wedstrijd in twee jaar. Omdat ik de dagen tevoren wat last had van de peesplaat op de dij deed ik het voorzichtig aan. Met achttien kilometer per uur liep ik mee, na een kilometer haalde ik Eeva en haar zus in, een kilometer later Reina Visser en weer een kilometer later bereikte ik een groepje met onder anderen Michiel Snuverink. Zo liep ik genietend van het prachtig besneeuwde duingebied en durfde ik op het laatst nog iets aan te zetten om zeker te weten dat ik de geplande 33’20 zou halen.

De koffie is op. Ik pak Eeva’s hand vast en we lopen naar de terminal. Als we in Helsinki aankomen moeten we middernacht nog op de bus stappen die ons in drie uur naar huis zal brengen. Morgen zie ik de eekhoorntjes weer!