Hardlopen kan een eenzame sport zijn. Ik hou ervan ’s ochtends vroeg door het bos te dwalen, als de wereld nog moet ontwaken. De konijnen en reeën houden zich dan verborgen. Een onrustig roodborstje dat schichtig om zich heen keek en van een struiktak naar de grond vloog om in het bevroren zand te pikken was het enige teken van leven tijdens mijn laatste duurloop in Nederland. Zulke momenten blijven bij, omdat je onverwacht uit je eenzaamheid wordt gewekt.

Maar dat was Nederland. Inmiddels ben ik al twee weken in Kenia, om te trainen voor de halve marathon van Egmond. Het dorp Iten, gelegen op 2400m hoogte in de Riftvallei, kent geen eenzaamheid: alles wat leeft loopt hard. In de omgeving van Utrecht zijn atleten van mijn niveau op één hand te tellen, maar hier in Iten mag ik al blij zijn als ik een dame kan bijhouden. In de vroege ochtend, als de zon nog moet opkomen, kom ik op de dustroads, die zich uitstrekken over heuvels die hoger en steiler zijn dan de Piramide bij Austerlitz, tientallen topatleten tegen.

Bijna elke training weet ik met anderen te combineren, van rustige duurloopjes tot snelheidstrainingen met wereldtoppers als Lornah Kiplagat of Mo Farah. Hoewel sport haar beoefenaars in rang sorteert al naar gelang talent en fysieke kracht, ben je in de training elkaars gelijke. Zij aan zij met de wereldtoppers besef je dat het dezelfde wegen zijn die je beloopt. Het zijn dezelfde hellingen waar je tegenop klimt en het is dezelfde zon die haar met haar ochtendgloren de wereld in felle kleuren baadt. Dat is wat hardlopers bindt, van recreant tot wereldtopper.

Silvio en Samir, twee recreatieve hardlopers zijn  de enigen uit hun vriendengroep met interesse in hardlopen. Een paar maanden geleden zagen ze een documentaire over Iten, een Keniaans dorp waarin hardlopen verheven werd tot kunst. Honderden jonge mannen uit de omgeving verhuisden al naar dit dorp om hun geluk te beproeven. Dagelijks trainen ze keihard in de hoop tot de tientallen gelukkigen te gaan behoren: atleten die het gemaakt hebben, die aanzien en rijkdom hebben verkregen op het internationale podium. Toen ze de documentaire hadden gezien besloten Silvio en Samir die bijzondere plek op te zoeken.

Silvio had tot voor kort niet de gezonde levensstijl die je van een hardloper verwacht. Hij rookte een pakje per dag en ook het alcohol liet hij zich welgevallen. Misschien om de stress van de problemen van de jeugd van de Parijse buitenwijk waar hij mee werkte te hanteren. Maar de laatste maanden heeft hij zich in dat opzicht sterk verbeterd. Bij de tijd dat twee vrienden in Iten aankwamen rookte Silvio nog maar één sigaret per dag.

Silvio, Silvio. Dat hij de tijd van zijn leven had was aan alles te merken. Dagelijks groette hij iedereen hartelijk in gebroken Engels met een onverstaanbaar Frans accent. Maar woorden had hij niet nodig, want zijn vrolijkheid werd door iedereen begrepen. Van zijn lichaam vroeg hij bijna het onmogelijke, door dagelijks met doorgewinterde atleten op pad te gaan en dan al snel af te moeten haken en uitgeput terug te komen terwijl de anderen al lang klaar waren met het stretchen na de training. Maar daar liet hij zich niet door ontmoedigen. Op een gestolen moment in de middag verliet hij dan het trainingskamp om met een sigaretje nieuwe moed te vinden voor de volgende dag.

Silvio, Silvio. We zijn allemaal fan van je geworden. Op tweede kerstdag namen we afscheid. Lachende gezichten, want je vrolijkheid was het geheime ingrediënt voor een goede trainingsdag. Het gewone leven riep jullie weg. Terug naar de wereld waarin hardlopen een eenzame hobby is. Alle atleten die in het kamp verbleven zwaaiden je uit toen jullie met een Matatu het kamp verlieten. Op je beide wangen blonken tranen als parels…